Body+Mind over Workshop 'Wat wil ik?'
|
Auteur: Dominique Konig Datum: januari 2005 |
Workshop 'Wat wil ik?'
Eindoordeel: 8,5
Hoofd uit, hart aan
Minder denken en meer voelen, dat is het doel van de eerste oefeningen van de workshop 'Wat wil ik?' van trainer Reinoud van Rooij. Alleen dan kun je er immers achter komen wat je ware verlangens zijn, waar je nu echt van geniet. Klinkt logisch, maar valt in de praktijk niet mee. We beginnen met het masseren van elkaars schouders. Gelukkig ben ik niet de enige die zich daat wat ongemakkelijk bij voelt. Daarna volgt een dansoefening: begeleid door opzwepende muziek helemaal uit je dak gaan. Maar dan wel met je ogen dicht. Daar heb ik moeite mee; ik wil graag zien wat de anderen doen en vooral weten of ze niet stiekem naar mij kijken. Mijn hart komt er nauwelijks aan te pas, het is mijn hoofd dat alles in de gaten houdt. De dansoefening legt de vinger op de zere plek; want waarom zouden de anderen stiekem naar mij kijken? en wat dan nog, wat zou dat uitmaken? Het geeft voor mij duidelijk aan hoe zeer ik gericht ben op mijn omgeving. En hou mij dat soms belemmert om te doen wat ik echt wil en om simpelweg te genieten.
Brr, loslaten
Verder gaan we aan de slag met (soms bijna wiskundige) gedragsmodellen. Waarom reageer je zoals je reageert? Waarom doe je dingen terwijl je daar niet gelukkiger van wordt? Ik word door een medecursist stevig aan de tand gevoeld, aan de hand van de modellen en bijbehordende vragen. Het leuke is dat die voor elke situatie kunnen werken; of je nu twijfelt aan je relatie, je werk of jezelf. Mijn leven blijkt voor mij precies de juiste ingrediënten te bevatten (kinderen, man, werk). Maar tegelijk ben ik erg streng voor mijzelf, ik móet zoveel van mezelf dat ik aan genieten nauwelijks toekom. Werk aan de winkel dus, om te beginnen door minder hoge eisen aan mezelf te stellen. Brr, ik moet lóslaten!
Minstens zo eng is een groepsoefening, waarbij de anderen vertellen wat ze bij me ervaren. Termen als pit, enthousiasme, vuur, liefde voor het leven en soms zelfs geluk worden genoemd. Daarentegen zien sommigen in mij ook remmingen, onzekerheid en soms weinig lef. Beide kanten kloppen. Leuk om te horen, maar het belangrijkste inzicht dat deze oefening mij verschaft, krijg ik vlak voor ik mijn positie tegenover de groep inneem. Want net als ik denk: dit durf ik ècht niet, word ik ineens rustiger en realiseer me: wat geeft het eingenlijk wat deze mensen van mij vinden? En dat is een gevoel dat ik graag in mijn dagelijks leven zou vasthouden.
Eindoordeel: 8,5
Hoofd uit, hart aan
Minder denken en meer voelen, dat is het doel van de eerste oefeningen van de workshop 'Wat wil ik?' van trainer Reinoud van Rooij. Alleen dan kun je er immers achter komen wat je ware verlangens zijn, waar je nu echt van geniet. Klinkt logisch, maar valt in de praktijk niet mee. We beginnen met het masseren van elkaars schouders. Gelukkig ben ik niet de enige die zich daat wat ongemakkelijk bij voelt. Daarna volgt een dansoefening: begeleid door opzwepende muziek helemaal uit je dak gaan. Maar dan wel met je ogen dicht. Daar heb ik moeite mee; ik wil graag zien wat de anderen doen en vooral weten of ze niet stiekem naar mij kijken. Mijn hart komt er nauwelijks aan te pas, het is mijn hoofd dat alles in de gaten houdt. De dansoefening legt de vinger op de zere plek; want waarom zouden de anderen stiekem naar mij kijken? en wat dan nog, wat zou dat uitmaken? Het geeft voor mij duidelijk aan hoe zeer ik gericht ben op mijn omgeving. En hou mij dat soms belemmert om te doen wat ik echt wil en om simpelweg te genieten.
Brr, loslaten
Verder gaan we aan de slag met (soms bijna wiskundige) gedragsmodellen. Waarom reageer je zoals je reageert? Waarom doe je dingen terwijl je daar niet gelukkiger van wordt? Ik word door een medecursist stevig aan de tand gevoeld, aan de hand van de modellen en bijbehordende vragen. Het leuke is dat die voor elke situatie kunnen werken; of je nu twijfelt aan je relatie, je werk of jezelf. Mijn leven blijkt voor mij precies de juiste ingrediënten te bevatten (kinderen, man, werk). Maar tegelijk ben ik erg streng voor mijzelf, ik móet zoveel van mezelf dat ik aan genieten nauwelijks toekom. Werk aan de winkel dus, om te beginnen door minder hoge eisen aan mezelf te stellen. Brr, ik moet lóslaten!
Minstens zo eng is een groepsoefening, waarbij de anderen vertellen wat ze bij me ervaren. Termen als pit, enthousiasme, vuur, liefde voor het leven en soms zelfs geluk worden genoemd. Daarentegen zien sommigen in mij ook remmingen, onzekerheid en soms weinig lef. Beide kanten kloppen. Leuk om te horen, maar het belangrijkste inzicht dat deze oefening mij verschaft, krijg ik vlak voor ik mijn positie tegenover de groep inneem. Want net als ik denk: dit durf ik ècht niet, word ik ineens rustiger en realiseer me: wat geeft het eingenlijk wat deze mensen van mij vinden? En dat is een gevoel dat ik graag in mijn dagelijks leven zou vasthouden.